DaRmaZat Inderdaad, na een flink uit de kluiten gewassen puber gewacht te hebben, kunnen ook pc-gamers het paard van John Marston eindelijk doen galopperen door de woeste prairies en verraderlijke gebergten van de fictieve staten New Austin, Nuevo Paraíso en West Elizabeth. Als een typische Rockstar-parodie vol dramatiek, een vleugje satire en extreem bloederige duels, voelt het plot van Red Dead Redemption vanaf de eerste minuut nog steeds even fris aan. Maar voldoet deze langverwachte editie op technisch vlak aan de hoge verwachtingen van een grote pc-release in moderne tijden? Je leest het in deze review.
Een ijskonijn, tussen verhitte karikaturen
Het jaar is 1911 en als speler mag je de cowboylaarzen aantrekken van John Marston, voormalig lid van een succesvolle en gevreesde roversbende. Al ben je nu in een iets minder fortuinlijke situatie beland. De federale overheid gijzelt namelijk vrouw en zoon om jou zo overtuigend mogelijk te “verzoeken” je oude partners in crime op te sporen, en deze voor het tribunaal te brengen. Tijdens deze kruisvaarderstocht passeert een bont gezelschap van bandieten, charlatans en waanzinnigen de revue, die elk op hun eigen manier het Wilde Westen zo onvoorspelbaar mogelijk maken en tegelijk stereotyperen. Ik denk onder meer aan West Dickens, die halfgare kwakzalver die iedereen goedkope wondertonics probeert aan te smeren terwijl hij constant esoterische nonsens uitkraamt. Er is Irish, die zwaar aan de whiskey verslaafde Ier – hoe kan het anders – en Seth, een volledig ontspoorde schattenjager met Gollum-achtige neigingen, die uren stinkt in de wind omdat hij letterlijk over lijken gaat. En dan benoem ik misschien nog niet eens de meest memorabele, om het niet te verpesten voor wie deze classic nog moet spelen. Stuk voor stuk neurotische karikaturen zijn het, waardoor je het geregeld moeilijk krijgt om je mondhoeken naar beneden geplooid te houden. Het contrast kan niet groter zijn wanneer je dan doorhebt dat deze kolder doorgaat binnen een overkoepelend kader vol persoonlijke tot zelfs geopolitieke tragedies, zoals het ontvoeren van vrouwen voor de prostitutie, etnische zuiveringen en burgeroorlogen. Rockstar op zijn best, zeker?
Rockstar op zijn best.
Ondertussen blijft John, met het terugkrijgen van zijn familie als enige doel voor ogen, zelf vooral doen waar hij goed in is. En dat is dus bronco’s vangen met zijn lasso, om ze daarna te temmen via een rodeoritje. Eenmaal daarin geslaagd, kan hij ermee in galop over de Great Plains scheuren, al knallend met zijn vele revolvers en geweren. Dat laatste gaat hem via zijn speciale Dead Eye-techniek, waarmee hij via slow motion de kogels op een stijlvol gechoreografeerde wijze in het hoofd van zijn tegenstanders kan planten, wel heel goed af. Zo wonderwel, dat nagenoeg iedereen van dit zeldzame talent wil profiteren. Zo komt het meer dan eens voor dat een van de malloten John een belofte maakt, om hem even daarna heel sarcastisch het spreekwoordelijke mes in de rug te steken. Je zou voor minder tasten naar die revolver in je riem.
Het Wilde Westen verveelt nooit. Yiiihaaa!
Toch krijg je met Red Dead Redemption, ondanks het lineaire hoofdverhaal, alles wat het Wilde Westen een cowboy te bieden had. Van het drijven van koeien tot het duelleren op leven of dood, of louter voor het plezier premiejagen, stelen, simpelweg “de bad guy uithangen”: wat voor heldenstatus John krijgt, bepaal je zelf in RDR. Want elke daad heeft impact voor je faam en eer, zowel in positieve als negatieve zin, maar gelukkig kun je te allen tijde terug het juiste pad betreden. Ook in deze remaster, geniet dat laatste steeds de voorkeur. Want met die drie schamele manuele saves, blijft het opslaan van je progressie nog steeds beperkt.
Alles wat het Wilde Westen een cowboy te bieden had.
Deze pc-versie draait weliswaar razendsnel, dankzij moderne upscaling-technologie aan verversingssnelheden die zelfs hoger liggen dan de geadverteerde 144 Hz. Tegelijk ziet het er schitterend uit, met ondersteuning voor Ultrawide- (21:9) en Super Ultrawide-monitoren (32:9), en de 4K-resolutie (met optioneel HDR10) is zelfs nog niet het maximum haalbare. Wie echter alles superaandachtig gadeslaat, ziet toch hier en daar een deel van de oorspronkelijke pixels opduiken, vooral wat de vegetatie, bergen en gebouwen betreft. En ja, die dorre landschappen met hun bruine, stoffige tinten wennen enigszins wel, maar de vele gedateerde gezichtsuitdrukkingen komen logischerwijs toch een beetje stijf over.
Bugs ‘n bluff
De A.I. blijkt ook niet altijd klaarwakker. Soms blijft de lokale bevolking rustig verder doen waarmee ze bezig waren, terwijl jij met je geweer net de terrorist uithangt. Helaas, zoals te verwachten bij een remaster, lijken de bugs die al merkbaar waren in de oorspronkelijke game niet meteen aangepakt. Zo hoef je je niet te verbazen wanneer je plotseling een gordeldier spot dat aan topsnelheid over de grasvlakte glijdt, of een paard ziet dat zich volledig vastloopt door wat minder geslaagde pathfinding-code. Of misschien merk je wel dat zeldzame konijn op, dat vrolijk rondhuppelt met een gewei tussen de oren.
Gelukkig doen de onberispelijke stemacteurs en de achterliggende, erg kwalitatieve writing dergelijke glitches helemaal vergeten, waardoor je je al snel helemaal inleeft in je rol als gun slinger. One-liner na one-liner ontglipt Johns klinisch droge mond, en het vlijmscherpe gekibbel en elkaar willen overbluffen blijkt schering en inslag. Dat levert telkenmale een hilarisch potje spierballengerol op, tussen John en wie voor de zoveelste keer de hulp van zijn pistool of lasso in wil schakelen, puur voor het eigenbelang dan. Gamers houden net van zo’n steekspelletjes, omdat dit soort dialoog steevast zorgt voor een heerlijke dynamiek. Ook de soundtrack klinkt erg divers, met een mengelmoes die je aan de ene kant zo terugsleept naar de tijd van saloons en het aanstekelijke cowboy-gejoel, maar aan de andere kant atmosferische songs voor een breder publiek brengt.
