DaRmaZat Het langverwachte Dragon Age: The Veilguard blijkt nu al een van de meest controversiële gametitels van het jaar. En niet alleen omwille van allerlei – al dan niet uitvergrote – gebeurtenissen die plaatsvonden rond de release van deze nieuwe actie-RPG van BioWare. Maar evenzeer de stijlbreuk – zowel artistiek als qua inhoudelijke visie – en bijgevolg de twijfel omtrent de toekomst van de voorheen veelgeprezen franchise, hebben de afgelopen tijd al wat voer voor discussie opgeleverd. De eerste trailers van The Veilguard deden dan ook sterk vermoeden dat het avontuur van protagonist Rook in een iets luchtiger High Fantasy-format zou doorgaan, met voornamelijk rechttoe rechtaan action combat en eigentijdser, door het spel zelf aangeleverde thema’s. Dit terwijl de voorgaande delen het liefst flirtten met de gruwel en grimmige sfeer die o zo bepalend was voor een Dark Fantasy, met de klemtoon op een strategische aanpak van de gevechten en waarbij er maximaal ruimte was voor het kneden en invullen van een eigen moraal.
Maar misschien heeft deze nieuwste aanwinst van de Dragon Age-familie toch wat donkerder kantjes of meer strategische elementen te bieden, dan we stilaan nog hadden gehoopt. Of – heel misschien – komt deze nieuwe, frisse wind qua designkeuzes de reeks net ten goede? In het kader van deze review had ik de eer om dat gedurende zeventig uur – dat is de volledige duur van de campagne op een relatief snel tempo zonder ook maar iets over te slaan – uit te zoeken. Dragon Age: The Veilguard is sinds 31 oktober beschikbaar voor PlayStation 5, Xbox Series X|S en pc. In deze review wordt de pc-editie besproken.
Problemen in Thedas, louter de schuld van Solas! Of niet?
Noord-Thedas staat in rep en roer want de Elvenkoning Solas – beter bekend als de Dread Wolf – heeft in Minrathous, hoofdstad van Tevinter, een dolk bovengehaald. Een magische dolk nota bene, waarmee hij het zogenaamde Veil heeft opengereten, letterlijk het magische gordijn dat alle Darkspawn en ander gespuis gegijzeld hield in de onderwereld, waardoor deze nu Thedas overweldigen. Maar dat blijkt nog niet het ergste, want ook twee boosaardige Elvengoden, de Evanuris, werden ongewild hierdoor bevrijd en hun legers beschikken – enigszins gelukkig maar, want dit is tenslotte een Dragon Age-game – zelfs over draken. Ondertussen bundelen er allerhande kwaadaardige groeperingen zoals de Venatori en de Antaam hun krachten, en woedt er een zoveelste plaag van die vreselijke Blight. Flink wat werk aan de winkel dus voor jou, in de huid van Rook, als heroïsche leider van de Veilguard-alliantie, om de boel op te kuisen. Te starten met een zoektocht naar zeven kompanen, om deze alliantie daadwerkelijk vorm te geven. Want al snel blijkt, het alleen moeten opnemen tegen die goden, dat wordt toch maar niets.
De gevolgen van jouw keuzes, zullen zich laten gelden.
Maar vooraleer je deze queeste met heel veel goesting kan starten, dien je eerst visueel je eigen interpretatie van Rook uit te werken in een wel erg uitgebreide character creator. Ja, het moet alweer van Baldur’s Gate 3 geleden zijn, dat er in-game zoveel “anatomische opties” voorhanden waren om het personage van je wildste dromen tot leven te wekken. Voor de narcisten onder ons: nadien kun je nog heel wat finetunen voor de spiegel in de Lighthouse, het basiskamp waar je communiceert met je kompanen en centrale hub voor het genereren en aanvatten van de tientallen quests. Tijdens het instellen van Rook dien je naast een klasse (krijger, magiër of schurk), factie (zes types) en geprefereerde spelstijl (kan volledig op maat) ook een achtergrondverhaal te kiezen. Daarnaast zijn er een beperkt aantal opties voorhanden voor wie de prequel, Dragon Age: Inquisition en meer specifiek de Tresspasser-DLC daarvan, speelde. Deze initiële keuzes blijken evenwel een minimale impact te hebben voor de uitkomst van het nieuwe verhaal. De allerbelangrijkste beslissingen voor de toekomst van Thedas, haar bevolking en je metgezellen zul je immers nog altijd moeten nemen tijdens het doorworstelen van het plot van The Veilguard zelf. En ja, de gevolgen van deze keuzes, die zullen zich laten gelden.
Hoe fijn kan een robbertje vechten zijn – als je er de tijd voor hebt
De eerste uren ontvouwen zich – net als de spelwereld overigens – volstrekt lineair, aan de hand van de narratief van een oude bekende, althans voor de fans dan. Niemand minder dan Varric fungeert in het begin van de game namelijk tegelijk als spilfiguur en storyteller. Op zoek naar je eerste collega-heldin, de magiër Neve Gallus, raak je meteen verwikkeld in enkele schermutselingen, waardoor je de veelzijdige en best solide combat gameplay van The Veilguard leert kennen. Naast de gebruikelijke moderne zaken bevat het gevechtssysteem zowel blocks, op timing-gebaseerde parry’s, dodge en roll-mechanismen, waardoor de focus enerzijds ligt op snel reageren. Door voldoende van het zogenaamde Momentum op te bouwen via onafgebroken uithalen, kun je uiteindelijk een Ultimate Attack uitvoeren, welke net als het klinkt een erg krachtige afweer vormt. Meer dan een keer blijkt deze de ultieme redding wanneer je helemaal omsingeld raakt. Nadat je speciale rune-stenen weet te bemachtigen, kun je deze ook inzetten voor een tijdelijke buff, vooral handig tijdens de bazengevechten.
Anderzijds beschik je eveneens in deze Dragon Age-editie over een tactische pauze-optie, zij het dan heel wat eenvoudiger dan deze uit de vorige games, waarbij je speciale vaardigheden van je (doorgaans twee) kompanen kunt inzetten op de tegenstander naar keuze. Daarbovenop kun je bepaalde van de unieke krachten van je metgezellen (zoals de Shred-kracht van Harding, in combinatie met Neve’s Icebreaker) aan elkaar koppelen waardoor deze complementair een erg verwoestende chain attack uitvoeren. Het aansturen van de aanvallen van je Veilguard-krijgers kan trouwens via sneltoetsen en knoppencombinaties voor een supersnel en maximaal resultaat. Ja, als er één aspect is waar The Veilguard meteen in uitblinkt, dan is het wel in die toegankelijke – maar tegelijk diepe – en erg soepel aanvoelende besturing tijdens zijn combat. Dat genot geldt trouwens zowel voor het gebruik van muis en toetsenbord, als voor het spelen via de controller.
De combat gameplay als absolute uitschieter.
Hoe fijn deze ook speelt, omdat het hoofdverhaal met gemak vijftig uur of meer in beslag neemt, kan de combat na verloop van tijd wat repetitief aanvoelen. De meeste missies volgen namelijk precies hetzelfde patroon: een gebied verkennen of iets bemachtigen door een personage op te zoeken. Dat laatste is zelden een kwestie van gezellig op de koffie gaan (tenzij het dan effectief je kompaan Lucanis betreft) en eindigt meestal in een dodelijke confrontatie; het komt te vaak neer op je eruit vechten. Tot de credits over het scherm rollen, keren opdrachten als ‘Clear the Blight’ en ‘Defeat the Darkspawn’ geregeld terug op je waslijst. Slechts heel zelden kun je die confrontaties vermijden door je tegenstanders om te praten. Doordat dit zo weinig voorkomt én doordat de dialoogopties die Rook voorgeschoteld krijgt vaak leiden tot dezelfde uitkomst – de ethisch correcte beslissing – schiet het roleplay-aspect hier globaal gezien tekort om het niveau te halen van pakweg een Baldur’s Gate 3, maar verderop meer hierover.
Natuurlijk zul je, samen met je kompanen, regelmatig moeten wisselen van wapens en uitrusting, waardoor je ook heel wat tijd zult besteden aan het verzamelen van verkoopwaar en goud. Meer dan je zou verwachten van een game van deze omvang, gebeurt dat geregeld door dezelfde locaties opnieuw te bezoeken (gelukkig zijn er die Fast Travel Beacons!), om er vervolgens een nieuw stuk van de kaart vrij te spelen. Deze grind is niet anders voor het verzamelen van speciale items zoals Memento’s, welke je gebruikt om je shop ranking met de verschillende regio’s van Thedas te verbeteren. Dit blijkt zelfs een cruciale taak – naast de vele quests om de regio terug veiliger te maken – om ervoor te zorgen dat de regionale strijdkrachten voldoende voorbereid zijn voor de eindstrijd, want je zult ze nodig hebben. Zowel Rook als de kompanen beschikken overigens elk over een indrukwekkend uitgebreide skill tree, waar dus ook al weer wat tijd in kruipt.
Dialoog een doorn in het oog, vreemdgaan uit den boze
Om nog wat verder in te gaan op het voorheen vermelde over de dialogen in The Veilguard: deze bevinden zich eigenlijk wel om meerdere redenen op heikel terrein, met de soms wat vreemde writing als hoofdoorzaak. Aan de ene kant is het zeker mogelijk om diepgaande gesprekken te voeren met je kompanen, waarbij hun persoonlijke verhalen je kunnen meeslepen dankzij de overtuigende emoties die ze overbrengen, versterkt door de prima motion capture en lipsynchronisatie. Toch voelen andere van deze momenten nogal cringe of fake aan. Dit komt door de soms prekerige toon ervan, de timing en inhoud van de thema’s die niet altijd op hun plaats lijken, en de vele geforceerde grapjes die je soms eerder in verwarring brengen, dan echt aan het lachen maken.
Soms verraden je party-leden onmiddellijk de oplossing voor een puzzel (die sowieso al erg simplistisch uitgewerkt werden), of voorspellen ze simpelweg wat er gaat gebeuren wanneer je een bepaalde actie uitvoert. Dat tempert helaas geregeld de spanning en doet hen soms eerder overkomen als de party poopers, in de plaats van members. Ook wat de liefde in The Veilguard betreft, bleef ik wat op mijn honger zitten. Het is namelijk helaas niet mogelijk om een relatie te verbreken of een andere te forceren eenmaal een romance gelanceerd werd, dus de geboren verleiders onder ons hebben brute pech. Daarnaast valt de manier waarop de relatie uitgewerkt wordt qua diepgang en evolutie ferm tegen, toch in vergelijking met andere games die hetzelfde deden. Je kunt gelukkig wel de persoonlijke band met je kompanen iets uitdiepen, voornamelijk door hun persoonlijke quests te voltooien en hun belangen te behartigen. Dit maakt hen niet alleen sterker, maar vergroot ook hun vertrouwen in jou als leider. De keuzes die nadelig voor je kompanen uitpakken echter kunnen hen hardened maken. Deze staat verhoogt weliswaar dan de schade die ze kunnen aanrichten, maar beperkt wel hun ondersteunende vaardigheden tijdens gevechten. Die beperking maakt de combat weer wat uitdagender, maar aan de andere kant beschik je na die zeven kompanen vrij te spelen over zoveel alternatieven, dat je daar amper wakker van ligt.
Muziek en beeld om meer dan twee duimen bij af te likken!
Op visueel gebied excelleert The Veilguard in elk geval met die prachtige hairworks (het haar leeft!) voor zijn personages en de diverse, schitterende omgevingen met realistische regen, betoverend mooie waterreflecties en voortreizende wolkenvelden. Het is natuurlijk niet voor niets dat de systeemvereisten voor deze pc-versie aan de erg hoge kant liggen. Gelukkig is dat, op een sporadische hapering na, geen maat voor niets gebleken want de prestaties stellen echt niet teleur. In dit opzicht biedt de innovatieve Selective Ray Tracing-optie – wat betekent dat Ray Tracing pas actief wordt afhankelijk van het specifieke in-game scenario – een verademing voor wie de framerate dips binnen de perken wil houden. Het is een instelling die ik graag zie verschijnen in nog meer games.
Verdiende complimenten komen er eveneens wat betreft de soundtrack, want deze blijkt al even gevarieerd als indrukwekkend. Ja, zelfs episch klinkt zeker gerechtvaardigd hier. Al is dat enigszins te verwachten met een ronkende naam als Hans Zimmer op de lijst van componisten. Af en toe herken je een tune die zo in een nieuwe Mass Effect zou passen, maar ook de sprookjesachtige tracks wanneer je samen met Emmrich de Necropolis afstruint, werken enorm aanstekelijk en doen je zo in de Efteling wanen.
Conclusie
Dragon Age: The Veilguard is gelukkig geen teleurstelling geworden, al speelt BioWare hier duidelijk op safe. Verwacht je aan flink wat gelijkaardige en/of repetitieve missies met eenvoudige puzzels, gebracht via een lang en soms wat traag voortschrijdend plot in het weliswaar sfeervolle Thedas. De dialogen bieden zowel hoogte- als dieptepunten, door de af en toe toch wel kwalitatief mindere writing. Over het algemeen zijn er echter voldoende spannende keuzes te maken welke op lange termijn hun impact zullen hebben, net als er genoeg cinematische wauw-momentjes en duisterder fragmenten te beleven zijn ondanks de focus shift naar High Fantasy. Kortom, meer lof dan klachten hier; hoewel het role play-aspect soms wat halfbakken aanvoelt, zal deze game door zijn rijkdom aan Dragon Age-lore, prachtige graphics, solide combat, prima voice acting én beklijvende soundtrack zeker veel bestaande fans én nieuwkomers weten te bekoren.
Additional Information
Release Date: 31 oktober 2024
Played On: PC
Official Website: https://www.ea.com/games/dragon-age/dragon-age-the-veilguard
