DaRmaZat Maar het is hen dus wel degelijk gelukt om die survival-horrorgame uit 2001 nieuw leven in te blazen. Of Silent Hill 2 met deze onderscheiding ook glanst? Dat verneem je in onderstaande review, welke gaat over de pc-editie van deze remake die enkel digitaal beschikbaar is. Dankzij uitgever Mindscape kunnen PlayStation 5-eigenaars ook een fysieke versie in huis halen.
Rennen, vechten én puzzelen voor je leven
Na al die jaren is het natuurlijk wel op zijn plek om eerst nog eens terug te keren naar het verhaal van de oorspronkelijke Silent Hill 2, een plot dat overigens volledig losstaat van de eerste game. Spilfiguur is James Sunderland, wiens vrouw Mary drie jaar geleden overleed aan een ziekte. Na het vinden van een oude brief van haar besluit hij terug te keren naar een plek waar ze heel wat bijzondere momenten met elkaar gedeeld hebben. Je raadt het al, het stadje Silent Hill. Eenmaal daar beland, blijkt er echter niets idyllisch meer te beleven. Silent Hill wordt gehuld in een grimmige, dichte mist en blijkt compleet verloederd en verlaten. Tenminste, wanneer je die bovennatuurlijke mensachtige monsters en die vieze, enorme kevers even niet meerekent welke zwerven door de desolate straten en huizen. Kortom, James dient er niet alleen af te rekenen met de demonen van zijn eigen verleden, maar ook letterlijk met al dat gespuis. Gewoon om te overleven, en om te ontdekken waarom hij het onafwendbare gevoel heeft dat Mary per se wilde dat hij naar Silent Hill terugging.
Vanaf het begin boenk erop!
Zoals hierboven beschreven lijkt Silent Hill 2 vooreerst een survival horror, welke zo zou kunnen thuishoren in het rijtje van de betere Resident Evil-games. Qua sfeerschepping zit dit vanaf de start boenk erop, dankzij een somber panorama en een mistroostig kerkhof waar een nogal warrige jongedame zich bevindt. Hierna volgen vooral verlaten straten en donkere gangen, waar het natuurlijk wemelt van het bovennatuurlijk gespuis. Schorriemorrie, dat je uiteraard met veel plezier neerslaat en vertrappelt. Al had Bloober Team zich niet zo hoeven vast te klampen aan het origineel, want de vijanden konden misschien nog een tikkeltje gevarieerder zijn.
Dat idee wordt alleen maar versterkt wanneer je vervolgens de hoeveelheid puzzels aanschouwt welke op je afkomen in deze game. Nog meer dan in een gemiddelde Resident Evil, ligt de nadruk van de gameplay op het vinden van voorwerpen die je een stap dichter brengen bij … alweer het volgende raadsel. Het speelt wel in je voordeel dat de interactie met de omgeving erg beperkt is, en dat je met de standaardinstellingen een cirkelvormige markering te zien krijgt waar er eventueel een stap vooruit kan gezet worden. Eerlijkheidshalve voelt net datzelfde mechanisme soms onhandig aan. Het is namelijk slechts vanaf een specifieke plek dat de cirkel volledig wit wordt, en dat de gewenste actie hierna uitgevoerd kan worden.
Nostalgie van de bovenste plank
Iets beter uitgewerkt in deze Silent Hill 2 Remake blijkt dan wel de kaart van James, tezelfdertijd het voornaamste hulpmiddel welke hij geregeld ook van een update zal voorzien. Daar staat namelijk altijd na het verkennen de nieuw verzamelde kennis netjes genoteerd, samen met de plekken die je nog verder dient uit te zoeken. Deze locaties worden ook duidelijk afgevinkt wanneer je er al het noodzakelijke verkend hebt, al betekent dat niet weer dat er dan daar geen nieuwe geheimen kunnen opduiken. Je hoeft je gelukkig ook geen zorgen te maken om crafting, en het sporadisch moeten combineren van items blijkt daarnaast zo’n eenduidige praktijk, dat het evengoed automatisch had kunnen verlopen. Net zoals het spelbegin eigenlijk, dat zich heel lineair presenteert, vol onzichtbare muren, en waarbij je dus vooral de openstaande deuren dient te volgen.
Geeft af en toe de leeftijd prijs, van het origineel.
Ja, hierbij aansluitend moet het wel eens gezegd, deze heruitgave steunt nogal hard op de nostalgie van wie het spel reeds speelde in zijn of haar jeugd en/of puberteit. Net hierdoor geeft het spel af en toe – al dan niet ongewild – de leeftijd prijs van het bronmateriaal, onder meer te merken via physics en mechanics. Zo hoor je bijvoorbeeld helemaal geen geritsel wanneer James recht door dichtbegroeide struiken loopt. Tijdens een dodge gaat zijn hoofd ook los doorheen objecten. Wanneer James een zoveelste monoloog aanheft, zie je niet eens zijn mond opengaan. Opgeraapte voorwerpen, tenzij het vol gekladderde brieven betreft, kunnen niet echt geroteerd of omgedraaid worden, gewoon lichtjes wat gekanteld. Tijdens combat mag je enemy-locking of visuele indicatoren van gevaar in je rug vergeten. Met andere woorden, wanneer je dus aangevallen wordt door een flinke groep van die mormels tegelijk, dien je vooral te rammen op de knop om te ontwijken in de hoop dat er net op dat moment geen gif gespuwd wordt in die richtingen. Duurzaamheid van je wapens bestaat evenmin, en vijanden verslaan levert ook geen items op. Vaak is het dus beter om ze gewoon te vermijden of te rennen als een gek om geen kots of bloed op je mooie groene jas te krijgen. Dit alles maakt de combat dan wel weer intenser en uitdagender.
Technisch (nog) niet helemaal oké
Met het beeld, geluid en de stemacteurs zit het overigens helemaal goed in deze remake. Qua prestaties en stabiliteit echter is deze pc-versie niet onberispelijk te noemen. Globaal gezien valt de frame rate mee, maar af en toe krijg je te maken met die voor Unreal Engine 5 typische microstutter en haperingen. Cutscenes staan vergrendeld op 30 FPS, maar gelukkig is er alweer een fix op GitHub te vinden om deze te ontgrendelen. Er is daarnaast die bug na het herstarten van de game wanneer je een Azerty-toetsenbord gebruikt, waarbij de ingestelde toetsen soms door elkaar gehusseld of gewoonweg zelfs vergeten worden.
De knoppen voor de menu’s en puzzels blijken ook niet dezelfde instellingen te hanteren dan voor de besturing van James zelf. Na het afsluiten van de game kreeg ik af en toe een crash te zien, precies zoals ik het vaak in The Medium ervoer: misschien zit de standaard ingeschakelde Ray Tracing er terug voor iets tussen? Deze licht- en schaduweffecten uitschakelen bleek echter geen optie want ze maken er het beeld natuurlijk niet lelijker om. Ja, gelukkig is geen enkele van al mijn bovenstaande kritiek echt zó storend dat deze afbreuk doet aan de spannende ervaring. Dit blijft echt wel een steengoede game, gewoon met een moderner jasje aan, en er zal zeker nog wat naaiwerk volgen.
