DaRmaZat Doordat dit zestiende deel een eerder dramatisch epos brengt, kan deze dark fantasy enkel met bombastische woorden omschreven worden. Naast allerhande geruzie rond magische kristallen is er de Blight, een mysterieuze vervloeking die welig tiert in de natuur van Valisthea, een land van chaos en verderf. Daarnaast is er natuurlijk die gekwelde protagonist, die vooral uit is op wraak. Hij ontmoet talloze andere personages, die zowel vriend als vijand kunnen zijn. En natuurlijk wordt hij in de ene na de andere ultraspannende confrontatie gegooid, vaak met monsters die om ter hardst hem angst proberen in te boezemen. Dit alles op de pc, voorzien van een mooie soundtrack en bijna alle mogelijke toeters en bellen. Bijna, want weliswaar zonder Ray Tracing, maar wel dus met opschalingstechnologieën als AMD FSR 3, Intel XeSS 1.3 en Nvidia’s DLSS 3 Frame Generation, alsook rendering-optimalisaties als Variable Rate Shading: wat willen we nog meer als pc-gamer? Of gooit een eventueel belabberde performantie toch roet in het eten voor deze Final Fantasy XVI?
Een man met een driest plan, in een overweldigende wereld …
In Final Fantasy XVI kruip je in het harnas van Clive Rosfield, een jongeman met een triest verleden. Als de oudste zoon van de aartshertog van Rosaria werd verwacht dat hij een Dominant ging worden. Een Dominant is een soort magiër die elementaire krachten zoals vuur, wind en aarde beheerst en ook een Eikon, een oppermachtige magische entiteit, kan oproepen. Al beheerst Clive wel enkele speciale krachten van de Feniks en groeit hij wel uit tot een vaardige krijger, die grootste eer valt te beurt aan zijn wat jongere broer Joshua. Op een nacht kan Clive echter niet verhinderen dat zijn familie deels vermoord en deels uit elkaar gerukt wordt door een kwaadaardige Eikon. Doordat hijzelf het traumatische gebeuren weet te overleven, kan Clive zich enkel nog vastklampen aan het enige levensdoel dat overschiet: wraak nemen op die gemene Eikon en zijn handlangers. Tijdens het tragische avontuur raakt hij steeds dieper verstrikt in de politieke intriges van Valisthea en ontdekt hij tevens hoe afhankelijk zijn wereld van de zogenaamde Mothercrystals is. Ondertussen ontmoet hij vele andere Dominanten, en probeert hij met de hulp van zijn metgezellen, zijn trouwe hond Torgal, en wat later ook zijn eigen Chocobo-rijdier, die dekselse Blight de kop in te drukken.
Een tot de verbeelding sprekende fantasiewereld en lore …
Zoals je hierboven kon lezen is de lore van deze Final Fantasy, zoals gebruikelijk, een flinke hap. Gelukkig heb je ook in deze editie de Active Time Lore-optie voorhanden in het pauzemenu, om alle backstory gerelateerd aan personages in je nabije omgeving, alsook aan de omgeving zelf, nog eens op het gemak in te laten sijpelen. Om diezelfde reden legde ik de standaard geactiveerde NPC Chatter Log al snel af in de spelopties. Deze neemt niet alleen veel plaats in op het scherm, maar onbewust begin je die gesprekken mee te lezen waardoor je constant afgeleid raakt. Of om het anders te zeggen: hoe onmiskenbaar het oog voor detail in deze game is. En dat gaat dus zover, dat dit wel eens kan gaan overweldigen. Al betekent dat niet noodzakelijk een slechte zaak. De diverse locaties, zoals indrukwekkende kastelen, sinistere moerassen, zwak verlichte dorpjes, dorre woestijnvlakten met aansluitend godverlaten rotsgebergten, … spreken dan ook veel te veel tot de verbeelding daarvoor.
… waar vrijheid soms omschakelt naar beperktheid
Toch blijkt Valisthea al snel geen echte open wereld te zijn. In de plaats daarvan valt de spelwereld eerder te bezien als een kaart gevuld met kleinere open gebieden oftewel battle stages, welke de veelvuldige cutscenes en upgrademomenten (in de zogenaamde hideaways) tussendoor aan elkaar linken. Ook de stages zelf blijken erg lineair uitgewerkt, en dienen vooral om het verhaal verder te brengen. Meermaals zul je als Clive dan ook botsen op onzichtbare muren die zo verraden dat het scripted pad elders ligt, het vaste traject dus dat je dient te volgen om bij het volgende groepje vijanden of de baas van de bewuste stage te belanden.
Enigszins jammer, want dat zorgt er net voor dat het oorspronkelijke gevoel van vrijheid op den duur plaats maakt voor “vooral beginnen doen wat de game je opdraagt”, ook wel gekend als “binnen de lijntjes kleuren”. Tegelijk betekent dit dat je frequent ellenlange gesprekken met je metgezellen zult voeren, tot je de saaiere fragmenten maar begint door te spoelen. Ondanks de prima prestaties van de stemacteurs en hoe levensecht ze er ook mogen uitzien. Al gebruiken bepaalden wel heel erg graag het F-woord, maar dat louter terzijde.
Cinema van de bovenste plank, maar de filmrol mag sneller draaien
Maar wat de combat betreft, zullen de liefhebbers van loepzuivere actie-RPG’s welke plaatsvinden in een fantasiesetting, in deze Final Fantasy XVI toch niet ontgoocheld worden. Er is voldoende ruimte voor je eigen vechtstijl via diverse Eikon Ability Sets, de gevechten zelf zijn even uitdagend als chaotisch in een positieve zin, en dankzij de simpliciteit van de besturing ben je er heel snel weg mee. Het spel zit daarnaast volgestouwd met epische bazengevechten. Veel van deze confrontaties worden overigens op een erg cinematische wijze in beeld gebracht, al moet je het bijhorende button mashen – vooral tijdens die geregeld terugkerende quick time-events – dan wel voor lief nemen.
De framerate van cutscenes moet je voorlopig maar zelf zien te fiksen …
Alle cutscenes van deze pc-versie blijken standaard echter gelimiteerd tot 30 FPS. Een jammere zaak, want het levert op die momenten flink schokkerige visuals op. Om deze limitatie te ontgrendelen dien je zelf een third-party fix in te schakelen, eentje die zo op GitHub te vinden is. Evenwel ietwat belachelijk dat Square Enix deze fix zelf niet voorzag in een game waarvan het verhaal zo hard steunt op het gebruik van deze cutscenes. De framerate buiten deze cutscenes om presteert doorgaans wel zoals te verwachten valt, al durft het beeld toch nog eens te haperen, vooral wanneer er een troep vijanden ingeladen wordt. Toch is de globale performantie allesbehalve zorgwekkend, en het is vooral dát gegeven, dat elke pc-gamer die uitkeek naar deze game, tevreden zal stellen.
