DaRmaZat En toen was er Marko: Beyond Brave. Een typische Metroidvania die de mosterd haalde bij … nou ja, de plek waarvan we weten dat Abraham de mosterd er al jaren haalt. Want om alle vooroordelen nog eens terug toe te laten, de protagonist van dienst, de Marko, die ziet er wel een beetje een Abraham uit. Geen bruin getaande Temptation Island-kerel dus, maar eerder het Viking-type, onder meer omwille van zijn gigantische snor. Zijn personage werd nochtans gebaseerd op een Slavische mythe, én heldhaftig is ie in ieder geval wel, toch voor een simpele houthakker. Onze snorremans is namelijk een van de eersten die, weliswaar samen met enkele andere dorpelingen, een driekoppige draak probeert weg te jagen, wanneer deze hun anders zo vredige dorpje bedreigt.
Helaas loopt die dappere actie in eerste instantie minder goed af voor Marko. De brug waarop hij tijdens dat gevecht staat, stort immers plots in, en onze Marko stort te pletter. Gelukkig voor hem zag een of ander magisch hert alles gebeuren, en reanimeert hem stante pede. Marko is zo verheugd met deze tweede levenskans, dat hij besluit om verder te gaan met het nobele plan om dat vermaledijde monster te verslaan. Meer verhaal en zin voor realisme heeft Marko: Beyond Brave niet te bieden, dus laat ons meteen maar overgaan naar hoe de game speelt op pc.
Vooral een houterige houthakker …
Natuurlijk is de art style van Marko: Beyond Brave tof, met onder andere die superlange snor welke netjes wappert in de wind. Maar, recht voor de raap, wanneer je de spelbesturing voor het eerst mag overnemen, valt meteen op hoe stug en beperkt deze aanvoelt. De functies van de te gebruiken knoppen worden tijdens het spelbegin ook helemaal niet uitgelegd, dus het is overduidelijk de bedoeling om deze zelf te gaan opzoeken in het Controls-menu. Het platformen zelf en de uithalen met je zwaard kunnen daarnaast niet meteen accuraat genoemd worden. Want Marko kan slechts met heel veel moeite de vijanden raken die zich boven hem bevinden.
Het komt allemaal zo bekend voor …
Toch wordt de combat later wel iets aangenamer, mede dankzij de speciale moves (zoals met je zwaard gooien) en items welke je dient te kopen bij één van de verkopers in het dorp. Elk van deze speciale attacks kost Courage, zeg maar het Mana van deze game, net als jezelf healen overigens. Voor progressie heb je trouwens niet alleen vaardigheden maar ook items nodig, waaronder gloeiend ijzererts en Sigil-stenen. Deze laatste gelden als attributen welke diverse buffs opleveren, zoals voor de regeneratie van je Courage. Door deze Sigil-stenen in te stellen als attuned worden deze toegepast op je huidige build, tenminste als we onze magere held als dusdanig mogen beschouwen. Later krijg je wel nog een vervloekte geit als mount, maar wat betreft zowel gameplay als mechanics, het komt allemaal zo bekend voor, dat het spel je amper weet te verrassen.
… zonder inspiratie …
Je belandt pas in het dorp na de eerste baas van het beginlevel te verslaan, een gevecht dat overigens meteen al enerveert. Vooral doordat je het gigantische beest moet bekampen terwijl er op datzelfde moment meerdere andere vijanden je lastigvallen, én doordat de ruimte om te manoeuvreren er minimaal is. De meeste bazen komen overpowered voor de dag, terwijl er tegelijk te weinig poer in je zwaard zit. Hierdoor duren de gevechten veel te lang. Doordat de voorgeprogrammeerde aanvalspatronen van de vijanden nogal makkelijk te ontcijferen zijn, valt ook al snel het aspect “uitdaging” weg. En zo kunnen deze bazengevechten wel gaan vervelen. Ook in de levels tref je vooral vijanden van hetzelfde type, waardoor het snel lastig wordt om het geeuwen te onderdrukken eenmaal je de tactiek om ze te verschalken, te pakken hebt.
… waardoor het snel lastig wordt om het geeuwen te onderdrukken.
Marko: Beyond Brave laat nog wel wat andere steken vallen. Zo vinden de meeste gamers automatische opslagpunten een zegen, maar in dit spel kunnen ze net heel irritant zijn. Niet alleen elimineren ze geregeld het nut van de shrines, de haast heilige plek waar je al je health terugkrijgt en waar er manueel opgeslagen kan worden. Op bepaalde locaties zorgt die automatische opslag er namelijk ook net voor dat je verplicht wordt om de erg moeilijke secties af te werken. Wanneer je per ongeluk op zo’n plaats belandt waar Marko totaal nog niet klaar voor is, is het heel frustrerend om te moeten beseffen dat er dus niets anders opzit dan gewoon te rennen, in de hoop om te overleven tot de dichtstbijzijnde shrine.
De wereldkaart blijkt daarnaast veel te lang niet te raadplegen, waardoor je het een hele poos met die onbruikbaar kleine mini-map dient te redden. En toch betekent dat geen regelrechte ramp, want de wereld is eigenlijk veel te lineair opgezet om er het label “Metroidvania” op te kleven. Ook de UI oogt niet bijster intuïtief. Eerder onafgewerkt zelfs, zo blijven voorwerpen die je al eerder opraapte steevast dezelfde info op het scherm weergeven. Tot slot klinkt de soundtrack dan wel aanstekelijk, maar de muziek past telkens bitter weinig bij het decor. Heel vaak klinken er namelijk Oosterse deuntjes, terwijl Marko naar mijn weten niks te maken heeft met Prince of Persia. Maar of een Oosters thema dan wel een betere game opgeleverd had, betwijfel ik ten zeerste.
Conclusie
Marko: Beyond Brave beschikt over een aantrekkelijke art style en leuke – weliswaar minder passende – deuntjes, maar daar stoppen de complimenten helaas al. Want met zijn extreem houterige besturing, weinig uitdagende gevechten en inspiratieloze mechanics, gaat deze game volledig de mist in. Een aantal designkeuzes komen dan ook nog eens vreemd over en frustreren gewoonweg. Kortom, de uitwerking van het spelconcept is te gelimiteerd om als een volwaardige Metroidvania aan te voelen, hoe dapper Marko ook mag zijn.
